Maidenspeech Erik Verweij

Iedereen verdient een eerlijke kans op een eigen woning. Een plek om te leren, lief te hebben, thuis te komen, op te groeien, te feesten en te leven. Steeds meer mensen willen Rotterdam als hun thuishaven, en dat snap ik heel goed. Rotterdam blijft toch de mooiste stad van de wereld. Er moet nog veel gebeuren om mensen die kans ook echt te geven.

Reactie op voortgangsrapportage

Wij moeten als gemeente zorgen dat er in een recordtempo gebouwd wordt om de wooncrisis onder controle te krijgen. Goed nieuws: uit de Voortgangsrapportage blijkt dat er vorig jaar weer een record is gevestigd als het gaat om de nieuwbouw van woningen. Ik roep dit college op om records te blijven breken. Bij iedere nieuwe of bestaande maatregel moeten wij de vraag stellen: “Krijgen we hierdoor méér of minder woningen?” Als de taart niet groter wordt, dan blijven we ruzie maken over wie recht heeft op welk stukje van de taart. Als er géén stoelen bij komen, blijf je bezig met een stoelendans.

Er moet gebouwd worden in ieder segment - van goedkoop naar duur en alles ertussen. Het woningtekort raakt iedereen, ongeacht leeftijd of inkomen. Starters moeten na hun studie weer intrekken in de zolder van hun ouders om vanuit daar te beginnen aan hun eerste baan. Verliefde stelletjes schuiven hun kinderwens op de lange baan, omdat zij onvoldoende ruimte hebben voor een wieg of ledikant. Oudere Rotterdammers die hun kinderen al hebben uitgezwaaid, kunnen géén woningen vinden die bij deze nieuwe fase past. De woningvoorraad moet een afspiegeling zijn van de mensen in Rotterdam. De mensen zijn divers. De woningen moeten dat ook zijn.

De wooncrisis gaat niet om cijfers. De wooncrisis gaat om mensen. Die mensen zien voorlopig dat we de wooncrisis nog niet onder controle hebben. Talloze huishoudens met een modaal inkomen komen niet in aanmerking voor een sociale huurwoning, kunnen een koopwoning voorlopig nog niet betalen, en zijn dus gedwongen om voor fikse bedragen een woning te huren. Het is belangrijk dat wij blijven bouwen aan een toekomst waarin iedereen toegang heeft tot een woning die bij ze past.

Reactie op rapport Rekenkamer

De Rekenkamer heeft een lijst met aanbevelingen opgesteld. Het is belangrijk dat wij deze aanbevelingen meenemen bij het opstellen van het Woonakkoord. Als wij zouden blijven ruziën over definities en cijfers, dan missen wij het punt. Wij komen dan niet toe aan de vraag waar het echt om gaat: hoe we mensen een eerlijke kans geven op een eigen woning die bij ze past. Ik heb een amendement ingediend om de aanbevelingen van de Rekenkamer in overweging te nemen bij het te ontwerpen Woonakkoord, maar niet tussentijds alvast onverkort uit te gaan voeren. Het is niet verstandig om nu alvast keuzes te maken over details, terwijl we met elkaar in gesprek zijn over het grote geheel. Als je een huis wilt bouwen, begin je met de fundering - niet met de kozijnen van het dakraam.

Het Rapport van de Rekenkamer beantwoordt niet alle belangrijke vragen. Zo oordeelt de Rekenkamer dat de spanning tussen vraag en aanbod voor de lage inkomens waarschijnlijk is toegenomen, maar ontbreekt een conclusie hoe het nu gaat met de groep middeninkomens.

Deze groep mensen met een normaal inkomen wordt al zo vaak vergeten. Dit is de zwijgende meerderheid die helemaal niet geholpen is met een sociale huurwoning - of gewoon liever een eigen woning zou willen kopen. Deze groep is geholpen met een ruim aanbod van passende woningen. In alle soorten en maten.

Voorzitter, ik ben politiek actief geworden om juist aan deze mensen een stem te geven. Mensen die niet veel vragen of op de barricades staan, maar wel verwachten dat er naar ze geluisterd wordt als er iets is. De Rekenkamer stelde terecht vast dat we te weinig naar woningzoekenden luisteren. Voor mij is dit de reden geweest om politiek actief te worden. Een stem geven aan de zwijgende meerderheid, opkomen voor mensen die anders zouden worden overstemd door een schreeuwende minderheid. Dat zijn dus óók die studenten, starters, en senioren die niet afhankelijk willen zijn van een sociale huurwoning, maar gewoon een eerlijke kans willen op een plekje voor zichzelf.

Reactie op Regiobijdrage

De wooncrisis kunnen wij als stad niet alleen oplossen. Anderen moeten een bijdrage leveren bij het oplossen van dit landelijke probleem. Er zijn op dit momenten buurgemeenten die dat te weinig doen. In sommige buurgemeenten is minder dan 20% van de woningen een sociale huurwoning. In onze stad is dat aandeel drie keer zo hoog.

De scheefgroei betekent dat je als Rotterdammer met een middeninkomen voor 60% van de woningen niet eens in aanmerking komt. Zo “sociaal” zijn die sociale huurwoningen wat dat betreft helemaal niet. Het gevolg is dat je als geboren en getogen Rotterdammer gedwongen wordt om naar buurgemeenten te verhuizen, omdat daar wél woningen in het middensegment beschikbaar zijn. Het is goed dat het college aanstuurt op een scenario binnen onze regio met Meer Evenwicht om dit onrecht recht te trekken. Een grensoverschrijdend probleem vraagt om een grensoverschrijdende oplossing.

Toekomst

Wij zullen als raad moeten samenwerken om de wooncrisis onder controle te krijgen. We moeten met elkaar blijven praten over mensen en hun wensen. Bovendien moeten we vaker luisteren naar wat mensen te vertellen hebben. Een belangrijke stap is blijven werken aan het Woonakkoord, om afspraken te maken over de uitgangspunten van een goed woonbeleid.

Een woonbeleid dat mensen daadwerkelijk toegang geeft tot een een woning die bij ze past. Een woonbeleid dat de woningmarkt eerlijker maakt, ongelijkheid beperkt, en mensen de vrijheid geeft om keuzes te maken.

Een woonbeleid dat mensen de kans geeft om op eigen benen te staan.

Een woonbeleid waarmee we bouwen aan een woningvoorraad die aansluit bij een diverse stad met mensen die groeien en ontwikkelen.

Een woonbeleid dat Rotterdam de kans geeft om te groeien en te ontwikkelen.

Erik Verweij